હરામની કમાણીનો અંજામ

પંજાબના ‘ખન્ના’ નામના શહેરમાં મેડિકલ સ્ટોર ચલાવનાર રમેશચંદ્ર શર્મા; તેમણે તેમના જીવનમાં એક પૃષ્ઠ ખોલી નાખ્યું.જે આવા બિઝનેસ સાથે જોડાયેલા વાચકોની આંખો ખોલી શકે છે.

રમેશજી કહે છે કે મારો મેડિકલ સ્ટોર ખૂબ જ સારી રીતે ચાલતો હતો અને મારી આર્થિક સ્થિતિ પણ ઘણી સારી હતી. મારી કમાણી સાથે મેં જમીન અને કેટલાક પ્લોટ ખરીદ્યા અને મારા તબીબી સ્ટોરની સાથે ક્લિનિકલ પ્રયોગશાળા પણ ખોલી. હું અહીં અસત્ય નહીં બોલું .  હું ખૂબ જ લોભી  માણસ હતો, કારણ કે તબીબી ક્ષેત્રે ડબલ જ નહીં, ઘણી કમાણી કરી હતી.

સંભવત: મોટાભાગના લોકો જાણતા નહીં હોય કે તબીબી વ્યવસાયમાં 10 રૂપિયામાં આવતી દવા સરળતાથી 70-80 રૂપિયામાં વેચાય છે.

પરંતુ  કોઈએ મને ક્યારેક બે રૂપિયા પણ ઘટાડવાનું કહ્યું હતું, ત્યારે  હું ગ્રાહકને ના પાડતો. 

વર્ષ 2008 માં એક વૃદ્ધ માણસ ઉનાળા દરમિયાન મારા સ્ટોર પર આવ્યો. તેણે મને ડૉક્ટરની  પ્રિસ્ક્રિપ્શન આપી. મેં દવા વાંચી અને બહાર કાઢી  તે ડ્રગ બિલ 560 રૂપિયા થઈ ગયું.

પણ વૃદ્ધ માણસ વિચારતો હતો.  તેણે તેના બધાં ખિસ્સાં ખાલી કર્યાં, પરંતુ તેની પાસે કુલ 180 રૂપિયા હતા.  હું તે સમયે ખૂબ જ ગુસ્સે હતો, કારણ કે મારે તે વૃદ્ધ વ્યક્તિની દવા લેવા માટે ઘણો સમય લેવો પડ્યો હતો અને તેની પાસે પૈસા પણ નહોતા.

વૃદ્ધ માણસ દવા લેવાનો ઇનકાર પણ કરી શક્યો નહીં.  કદાચ તેને દવાઓની તીવ્ર જરૂર હતી. ત્યારે વૃદ્ધે કહ્યું, “મદદ કરો. મારી પાસે પૈસા ઓછા છે અને મારી પત્ની બીમાર છે.અમારાં બાળકો પણ અમને પૂછતાં નથી.  હું વૃદ્ધાવસ્થામાં મારી પત્નીને મરતો જોઈ શકતો નથી. ”

પરંતુ મેં તે સમયે તે વૃદ્ધની વાત? સાંભળી નહીં અને તેને દવા પાછી? મૂકવાનું કહ્યું.

અહીં હું એક વાત કહેવા માંગુ છું કે હકીકતમાં તે વૃદ્ધ વ્યક્તિ માટેની દવાઓની કુલ રકમ 120 રૂપિયા હતી.  મેં તેમાંથી 150 રૂપિયા લીધા હોત તો પણ મને 30 રૂપિયાનો નફો થયો હોત.પણ મારા લોભે તે વૃદ્ધ લાચાર વ્યક્તિને પણ મેં છોડ્યો નહીં.

ત્યારે મારી દુકાન પર આવેલા બીજા ગ્રાહકે તેના ખિસ્સામાંથી પૈસા કાઢયા અને તે વૃદ્ધની દવા ખરીદી.પરંતુ તેની પણ મારા પર કોઈ અસર નહોતી.  મેં પૈસા લીધા અને વૃદ્ધને દવા આપી.

સમય જાય છે. વર્ષ 2009 આવી ગયું છે.  મારા એકમાત્ર પુત્રને મગજની ગાંઠ છે. પહેલાં તો અમને ખબર નહોતી, પરંતુ જ્યારે તેનો ખ્યાલ આવ્યો ત્યારે પુત્ર મૃત્યુની ધાર પર હતો.પૈસા વહેતા રહ્યા અને છોકરાની માંદગી વધુ વકરી.

પ્લોટ વેચાયા હતા, જમીન વેચી હતી અને અંતે મેડિકલ સ્ટોર પણ વેચી દીધો હતો, પરંતુ મારા પુત્રની તબિયત બિલકુલ સુધરી નહીં. તેનું ઓપરેશન પણ થયું અને જ્યારે બધા પૈસા નીકળી ગયા ત્યારે આખરે ડૉક્ટરોએ મને મારા દીકરાને ઘરે લઈ જઈ તેની સેવા કરવા કહ્યું.

તે પછી મારા પુત્રનું 2012 માં અવસાન થયું હતું.  આજીવન કમાયા પછી પણ હું તેને બચાવી શક્યો નહીં.

2015 માં હું લકવાગ્રસ્ત પણ હતો અને ઈજાઓ પણ થઈ હતી. આજે જ્યારે મારી દવા આવે છે, ત્યારે તે દવાઓ પર ખર્ચવામાં આવેલા પૈસા મને ડંખ મારી દે છે કારણ કે હું તે દવાઓની વાસ્તવિક કિંમત જાણું છું.

એક દિવસ હું મેડિકલ સ્ટોર પર કેટલીક દવાઓ લેવા ગયો હતો અને 100 રૂપિયાનું ઈંજેક્શન મને 700 રૂપિયામાં અપાયું હતું. પરંતુ તે સમયે મારા ખિસ્સામાં ફક્ત 500 રૂપિયા હતા અને મારે ઇન્જેક્શન વિના મેડિકલ સ્ટોરથી પાછા આવવું પડ્યું.

તે સમયે મને તે વૃદ્ધ વ્યક્તિની ખૂબ યાદ આવે છે અને હું ઘરે ગયો.

હું લોકોને કહેવા માંગુ છું તે ઠીક છે કે આપણે બધા કમાવવા બેઠા છીએ,કારણ કે દરેકને  પેટ છે.  પરંતુ કાયદેસર, પ્રામાણિકપણે કમાઇ કરવી. નબળા સહાયકોને લૂંટીને પૈસા કમાવવા સારી વાત નથી, કારણ કે  

નરક અને સ્વર્ગ  ફકત ત્યાં  જ નહીં, તે અહીં પણ ભોગવવાં પડે છે.

આજે હું નરક ભોગવી રહ્યો છું. 

પૈસા હંમેશાં મદદ કરતા નથી.  હંમેશાં ભગવાનનો ડર રાખીને ચાલો.

તેમનો નિયમ મક્કમ છે. કારણ કે કેટલીકવાર નાના લોભ પણ આપણને મોટાં દુઃખોમાં ધકેલી શકે છે.

સાચે જ કોઈને કારણ વગર નડવું નહીં, કોઈ નાના માણસની હાય લેવી નહીં, તમારું હક્કનું ન હોય તો લેવું નહીં અને હરામની આવક ઘરે લાવવી નહીં પછી ધંધો હોય કે નોકરી.

તમને આ કિસ્સા પર થી શું જાણવા મળ્યું તે જરૂર કમેન્ટમાં લખજો! 🙏

(સ્ત્રોત): ઈન્ટરનેટ પરથી!

વધુ ગુજરાતી લેખો વાંચવા માટે અહીં ક્લિક કરો!